شنبه... شنبه ی فیروزه ای! یار من باش

با حجم بالای استرس صبح بیدارشدم. استرس لک. استرس بیدارشدن برای اذان. استرس دیر از خواب بیدار شدن. استرس زود بیدارشدن اما نه به اندازه بافت مو و اتو و خط چشم. استرس دیر و زود شدن سرویس. و اینها همه در حالی بود که کل استرس های یک هفته ی اخیر وهمه ی اتفاقاتی که افتاده رو (جراحت، پیری، فقدان، مرگ ....)  دیشب، با همون شاید نیم ساعتی که سر رو زانوهام گذاشت و بوسیدمش، فراموش کرده بودم.

از پا در میایم با اینهمه فشار غم و استرس  با اینهمه دل نگرونی. با این خبرهای خبرگزاری. بیا بار سفر بندیم ازین شهر.... توروخدا بیا بریم سفر. ی جا بریم که اینهمه فکر نباشه. یه شنبه که چشم که باز میکنم پر از فکر ِ امروز باشه. پر از حال! و نه ثانیه ای از گذشته یا آینده. تو بیا ای یار دیرین. بیا و بریم فقط من و تو ....

تو بیا ای یار دیرین تو بیا ای شور شیرین

                         که به صحراها و دریاها بباریم

تو بیا ای باد و باران به تن* خشک خیابان

                                                             شاخه ای از باغ فرداها بکاریمــــــــــ!

تو بیا با هم دوباره

                     در شب  سرخ ستاره

                                           آسمانی از کبوترها بپاشیم

                                                                      تو بیا ای خنده ی دور  

                                                                                                در سحرگاهان پر نور

سرخوشو خندان لبـــــــــــــــ و دیوانه باشیمممم

+تمامِ ناتمام_پالت_ بشنو