الا یا ایها الساقی !

هنوز چند ساعتی از پست اینستاگرام م نگذشته که پررنگ ترین بازخورد را از کائنات میگیرم. فک کن!  نه از یک آدم نه از یک گروه که از جهان. واقعا انگار خدا دونه به دونه پست هامو میخونه و به روش خودش پاسخ میده. جوری که فقط خودت میدونی تو دلت چی بوده و خدا و با اون بازخورد متوجه میشی فقط خدا در جریانت بوده. وای! قلبم. واقعا داشت از جا می ایستاد وقتی فهمیدم خود خدا خونده حرفامو. حرف دلمو. تصمیممو.  خدایا تو کی هستی؟ کجایی؟ انگار که در من هستی. انگار که گوشه ی چشمم. همونجایی که موقع تایپ پست اون وقت شب نگاهم به صفحه بود. تو با من میخوندی؟ یا بر سر انگشتم وقتی اون کلمات مقدس را می نوشتم. تو کلمه ای؟ تو گوشی؟ تو صدایی؟ تو من هستی؟ من ی وجود نداره و درواقع من هم تو هستم؟ 

بی نظیری! هروقت صدایت زدم جواب مو دادی. بی وقفه. همون طور که برونگراها عاشقشن. همون طور که میدونستی از انتظار بدمون میاد. هروقت درخواستی ازت داشتم بهم دادی اش. مثل رفیق ترین ها. وحالا... حالا که از تو خودم را خواستم و زنده گی رو تو بهم دادی اش از جایی که انتظارشم نداشتم. 

از یک دنیای موازی که خیلی نزدیک به من درحال عبور بود. و من هیچ وقت فکر نمیکردم که قراره تلاقی باهاش داشته باشم. 

خدایا دوستت دارم

با ترس 

با لرز

دارم قدم برمیدارم به سمت آینده ای که همه ثانیه هاشو تو به من دادی و باید درست ازش استفاده کنم

و اگه کسی باشه که بش جواب پس بدهم، تویی. نه حتی خودم!

هوامو داشته باش عشق

هوامو داشته باش هستی

هوامو داشته باش ای همه چیزم