لاکشمی

هنوز زمان مناسب گزارش سه ماهه پاییز را پیدا نکردم که بنویسم. گرچه با مرور آرشیو دی پارسال مطمئن شدم خیلی خوب حرکت کردم در ابعاد مختلف و امسال دست پر تر هستم. شاید پایان دی ماه این گزارش را بنویسم. 

خلاصه یه کل طلب این وبلاگ. اما یه جزء دیگه را الان میخواهم بنویسم. دیشب مثل همه ی شب های جادویی وبلند زمستون که آدم وقت میکنه به یه چیزایی فکر کنه که بالای 20 سال در زندگی اش قدمت دارند، دربِ یه چاه 17 ساله را برداشتم. برداشتم و برای آرش که حالا 4 سال میشه که باهام آشنا شده، از یه درد عمیق قدیمی گفتم. 

همین جوری با هق هق اروم اروم نفس می گرفتم و براش تعریف میکردم و آن هم همون طور که کنارم دراز کشیده بود گوش میداد. شب امن ه. امن ترین پناه هه برای اشک ها. براش گفتم و شنید  که میگم انقدر این چاه عمیقه که در توان من نیست پر کردن اش. چون چندین نفر کم گذاشتند و این عمق انقدر عمیق شده. از طرفی نمی تونم هرمدت یکبار که صاحب اون چاه را می بینم و غمش را ;i نگفته حس میکنم، کاری نکنم. نمیدونم چه کار کنم؟

آرش شاید 5 دقیقه صحبت کرد. لب مطلب اش یک جمله بود: کاسه کاسه محبت کن بهش. حتی زمانی که فکر میکنی هیچ تاثیری نداره آن چاه داره به اندازه ی سهم تو در زندگی آن صاحب چاه پر میشه. برایش تمام چیزی که میتونی باشی رو باش. فکر نکن به آدم هایی که براش نبودند و هی خالی ترش کردند. بذار اگه بعد عمری در جمعی از دلش گفت بگه فاطمه بود برایم. فاطمه برام موند. 

اینجا اصفهان ه. ساعت 11:40 دقیقه شنبه دوم دی ماه. بغض کنار گلوم هست اما کمی دلم آروم شده با راهنمایی دیشب این پسر. خدایا باز با دست خالی امدم در حیاط خلوت اینجا رو به آسمون تو حرفامو نوشتم که بگم باران برکت ببار بر سرم. برکتِ محبت و غنی بودن و دست پر داشتن تا بتونم دستی به سر و روی بنده های نازنینت بکشم. که کمی مرهم باشم. که توی این دنیای بزرگ و شلوغ، بنده هات انقدر حس تنهایی و بی کسی نکنن. برکت بده به چشم هام دست هام قلبم شانه هام لب هام که الهه ی کوچکِ غنای تو باشم در زمین.  مثل لاکشمی....

«ای مادر آسمانی، من از شهروندان این سرزمینم. مرا نام و آوازه و دولت و شوکت عطا کن،

و در خانه‌ام سکنا گزین تا عمری دراز یابم.»

درباره ی لاک_شِمی، ایزدبانوی توانگری و پیروزبختی