دریاب

هفته ی قبل پریود از غریب ترین روزهای  عمره. حتی تحمل خودم را ندارم. تحمل یک لایه پیراهن به تن.  یه تصویر توی آینه. ذهنم مثل یه ابررایانه بی توقف فکر میکنه. روحم عمیق ترین دلتنگی ها نازک دلی ها و عصیان ها رو هر صبح به رووم میاره.  یه خود درگیری بزرگ میشه آن وقت بین منِ بی تاب و بیرونی که میخوان همون فاطمه رو ببینن. گاهی وقت ها میزنه به سرم میگم بذار بیفتم دنبال خرید یه زمین و ساختن یه کلبه برای فقط همین یه هفته و هفته ی بعدش. بس که دلم هیچکس و هیچ جا وهیچ چیزی نمیخواهد. مثل یه بمب آماده ی انفجارم که فقط خداخدا میکنم به جایی گیر نکنه. کسی حرف بی خود نزنه. گره ای به کارام نخوره. که منفجر نشم و بعدش پودر.  این حجم از فشارو نمیدونم مردی حس میکنه؟ یا حتی هم جنس های خودم؟ 

دیشب یه خانواده رو حرکت دادم بیان که صبح یه کتاب بگیرم از هفته قبلشم دوستمو به زحمت انداختم، اینهمه راه برو وآفتاب بخور و بعد ببین قفلی به درب ه که کار من نبوده باز کردنش. تو میتونی بازش کنی. مگه نه؟ بهم مثل تمام دو سال دانشگاه اصفهان خودتو نشون بده. توی کاج های بلندش. توی سکوت اون دریاچه.... قطعم کن  از جهان و فقط خودت دستمو بگیر.  

مراقبت میخواهم خدا. تو منو آفریدی. من مراقبم تا میشه فاصله بگیرم از هر موقعیتی که ممکنه کم حوصلگی من به کسی آزار برسونه. تو هم تو رو به آسمونت یکم بیشتر مراقبم باش. میدونی که عین خانم های باردار حالا یه پایان نامه دارم که قبل خودم باید به اون فکر کنم، حتی وقتی توی مهمونی ام.

کمکم کن که بی صبر نمونم. که بی شکیبایی نکنم. ده روزه از هر طرفی فکر کنی باهام حرف میزنن که خالی شن. و من از هر طرف محکومم و بی صدا..... مراقبم باش با دورکردن برخوردها ازین شیشه ی ترک خورده.

  امانم بده که تصمیم نگیرم درین اوضاع. انقدر بهم فشار آمده که دارم درمورد ریل گذاری های زندگی م تصمیم میگیرم نه فقط درمورد یک ماه دوماه زندگی.  کمکم کن که فقط تورو ببینم و از تو هدایت بخوام.  خوشحالم کن با کمی هموارشدن کارهای پایان نامه، بقیه کارهارو  دنده ام نرم  چندبرابر تلاش میکنم تموم میکنم اما این میوه ی کوچولوی تحصیل ی که بخاطرش هزار ویک اتفاق برام افتادو خودت به کمال برسون. برکت بهش بده. میوه م رو شیرین کن.

ممنون دارتم ونیازمندترینت.....